Careers, Life & More...

Δωμάτιο στο Άμστερνταμ - Αληθινή ιστορία

sheep cartoon

Δύο χρόνια πριν μετακόμισα στο Άμστερνταμ για να κάνω το μεταπτυχιακό μου. Τον πρώτο χρόνο είχα το δικαίωμα να μένω στις φοιτητικές εστίες. Το δεύτερο ωστόσο, μιας και στο Άμστερνταμ είναι περιορισμένες οι διαθέσιμες κατοικίες, έπρεπε να αφήσω τις φοιτητικές εστίες και να ψάξω μόνος μου για σπίτι, κάπου αλλού.

Την πρώτη χρονιά έμενα περίπου 2 χλμ από τον κεντρικό σταθμό του Άμστερνταμ. Τη δεύτερη χρονιά θέλησα και πάλι να μείνω κοντά στο κέντρο.

Στο Άμστερνταμ όμως όταν ψάχνεις για σπίτι στο κέντρο υπάρχουν πολλές πιθανότητές να πέσεις σε άτομα που θα προσπαθήσουν να σε κοροϊδέψουν και να σε εκμεταλλευτούν.

Παραδείγματος χάριν, και μιλάω από καθαρά προσωπική εμπειρία, βρίσκεις μια αγγελία για ένα σπίτι στο κέντρο.
Στέλνεις ένα μήνυμα και παίρνεις το okay για μια πρώτη συνάντηση.
Πηγαίνεις στο σπίτι και ανοίγει την πόρτα ένας τύπος στην ηλικία σου, όλο χαμόγελα, σου λέει πως είναι πάρα πολύ χαρούμενος που βλέπει κάποιον που μοιάζει με άνθρωπο (γιατί, όπως λέει αυτολεξεί, σε κάτι προηγούμενα ραντεβού εμφανίστηκαν κάτι φρικιά και φρίκαρε κι αυτός), σου μιλάει αναλυτικά για τα ενδιαφέροντά του, πετάει κι ένα ότι ο πατέρας του έχει μεσιτικό γραφείο.
Με τα λίγα, με τα πολλά ο τύπος σου έχει δώσει και το okay στην πρώτη συνάντηση κι εσύ αναρωτιέσαι “τι έγινε; μα πώς είναι δυνατόν; τέτοια επιτυχία;”. Τέλος πάντων και χωρίς πολλές λεπτομέρειες, πηγαίνεις στο ΑΤΜ την επόμενη ημέρα όλο χαρά και όπως τα κανονίσατε βγάζεις 900 ευρώ (450€ για την εγγύηση και 450€ για το ενοίκιο του πρώτου μήνα) και πηγαίνεις να τον συναντήσεις για να υπογράψετε τα συμβόλαια.
Πως σου έρχεται όμως βρε σαΐνι και πριν υπογράψεις ζητάς να δεις διαβατήριο. Σου απαντάει “το έχω αφήσει στο γραφείο, καλύτερα, αν είναι, περνά αύριο”.
Το επόμενο πρωί νωρίς νωρίς σου τηλεφωνεί και σου λέει ότι, δυστυχώς για σένα, βρήκε τον Ωνάση για ενοικιαστή και εκείνος ετοιμάζεται να ξοδέψει 600 ευρώ για να μείνει μαζί του (όχι σαν έμενα που σταμάτησα στα 450).

“Εντάξει”, λες εσύ, “χάρηκα που σε γνώρισα!”

Χωρίς να έχεις φτάσει ακόμα στην πλήρη απογοήτευση, σκέφτεσαι “Εντάξει, ποια η πιθανότητα να ξανασυμβεί;”, και ψάχνεις ξανά για σπίτι στο κέντρο.
Μιλάς στο τηλέφωνο, ο τύπος σου λέει, “έλα από τα ΗΕΜΑ (σούπερ-μάρκετ στην Ολλανδία)”, γιατί δουλεύει εκεί.
Πηγαίνεις να τον συναντήσεις και περιμένεις.
Σε παίρνει στο κινητό, βλέπει ποιος σηκώνει το τηλέφωνο και σου φωνάζει από μια γωνία.
“Ωραία”, λες, “αυτός είναι!” Προχωράς προς τα εκεί, ενώ αυτός έχει αρχίσει ήδη να περπατάει προς άλλη κατεύθυνση.
“Δεν πειράζει” σκέφτεσαι, μάλλον είναι περίπτωση ο τύπος, και σε κατάσταση μέθης.
Εσύ όμως δεν πτοείσαι με την όλη φάση και ακολουθείς, ο τύπος μπαίνει μέσα σε ένα μαγαζί, εσύ συνεχίζεις να ακολουθείς, αγοράζει τσιγάρα, βγαίνει έξω προσπερνώντας σε κι όχι μόνο δε σου έχει μιλήσει, δε σε έχει κοιτάξει καν (εκτός βέβαια από εκείνο το πρώτο βλέμμα γεμάτο βλακεία και μυστήριο).
Βγαίνετε έξω και σου συστήνεται, όλο χαμόγελα κι όλα ωραία, περπατάτε μαζί προς το σπίτι, το οποίο όμως (κλασσικά) βρίσκεται σε άλλο σημείο από εκεί που λέει η αγγελία.
Οπότε του αναφέρεις εσύ την τρελή διαπίστωση που έκανες και σου σχολιάζει ότι “μη σκας μωρέ, εδώ λίγο πιο πέρα είναι!”.

“Εντάξει”, λες εσύ, “χάρηκα που σε γνώρισα!”

Τελικά βρήκα σπίτι από μεσίτη, και όχι στο κέντρο. Ωραία γειτονιά όμως.


Γιώργος. Άμστερνταμ


Πηγαίνετε στην αρχή
Πίσω στην κατηγορία Αληθινές Ιστορίες